Joggen!
Joggen?
Tegenwoordig noemen we dat ‘hardlopen’. Zelfs als het meer lijkt op snelwandelen. Maar toch; ik ben begonnen! En na 1 keer mag ik zeggen: “Ik hardloop,” hadden we afgesproken. De euforie van de enthousiaste reacties op je eerst blog, vlog, nieuwsbrief, post op LinkedIn, lijkt op de eerste keren hardlopen. Je loopt lekker, je bent gezond bezig en je kunt je grenzen steeds verleggen. Je krijgt er energie van!
Maar dan neemt het aantal lezers niet meer toe (of zelfs af, ahhh), het ontbreekt je aan motivatie of inspiratie, er komt van alles tussen wat écht prioriteit heeft (echt?) en daar gaan je zichtbaarheid, zelfvertrouwen, klanten en omzet.
Dus.
Ik zet mijn wekker een half uurtje eerder, want dat hardlopen wil ik écht volhouden. Tevreden val ik in slaap tot de alarmbellen rinkelen… In bed is het warm, ik lig zo lekker, vanavond ga ik wel, het regent, is dit nou wel zo’n goed plan, slapen is ook goed voor me…
En zo sputter ik nog wat tegen. Ik ben een kei in excuses verzinnen.
Maar ik wil toch verder komen?
“No pain no gain.”
“If it was easy, everyone did it.”
“Zonder actie is een plan slechts een voornemen.”
Dus waar wacht je nog op? Hup, je bed uit!
In het bos is het zelfs nog donker. Ik lijk wel gek. “Hou vol, hou vol, hou vol.”
Ik zet mijn lampje op de telefoon aan en ren. En wat voel ik me goed. Kijk mij eens gaan (niemand, ik ben natuurlijk de enige malloot op dit tijdstip)!
Een tak probeert me te vloeren, mijn haarelastiek knelt, steken in mijn zij willen me weerhouden, maar ik ga door. Ik doe het toch maar, prijs ik mezelf bij gebrek aan publiek.
Ik loop soepel, lichtvoetig, smeuïg,
Smeuïg?
KAK!
